tO__ot

Mas masaya talaga ang mag-blog ng Tagalog o kaya'y Taglish; Mas expressive at mas madaling maarok. Hahaha, kamown. Ang mga kadramahan ay nagiging likhang pampanitikan at ang mga kakornihan ay nagiging cool pakinggan.

Kamown, let's do this!

Sa simula pa lang, taliwas na sa itinatakbo ng mundo ang takbo ng utak ko. Three words: Magulo. Magulo. Magulo. Kung kailan kasi akala mo ay malapit ka na sa katapusan ng isang yugto at handa nang magbukas ng bagong kabanata, saka pa nagkakaproblema, saka pa nasa-stuck sa isang pahinang akala mo'y nalampasan mo na.

Wala namang problema noong unang dalawang taon ng pagshi-shift ko. Akala ko smooth-sailing, happy-and-bouncing na 'ko. Akala ko tuluy-tuloy na ang ligaya hanggang March 2008. Pero bakit, why, oh, why, bakit ngayon pa nangyayari ang mga problemang naranasan na sana noong una palang para tapos na, 'di ba? Halos nasa dulo na 'ko ng finish line nang... Gaya sa isang pelikula... Nag-slowmo... Nag-slowmo... Hanggang sa tuluyan nang na-stuck sa isang eksena. Tumigil ang pag-ikot ng camera. Atras ako, abante sila. Iwan ka dyang mag-isa! Ano pa nga ba? t^___^v, talaga, yeah!


Isa pang problema, Science Club Syndrome. Parang highschool lang. Ayokong mag-elaborate dahil may mga taong masasagasaan at syempre, ayaw natin nyan. Sabihin na lang nating ako'y nagugulumihanan kung ako ba'y sadyang nagkukulang o ang mundo'y talagang demanding lamang. Isa sa mga dahilan ng kaguluhang ito: mga beautiful people na naman. Bakit kaya di na lang mamatay silang lahat para tapos ang problema. Hahaha.

Ano ba talaga ang epekto ng paliligo ng gabi? Bakit ba isinisisi ng ilang mga nilalang ang dahan-dahang pagkasira ng aking isipan sa pagtulog ko nang basa ang buhok. Nagsaliksik naman ako pero wala naman akong nabasang nakakasira ito ng ulo. Ang lumabas lang na epekto nito ay scalp fungus, hair breakage at bad hair day the next morning. O, nakakabaliw ba 'yon?

Unang araw ng pasukan, unang klase. Nakaharap ko na naman ang parehong gurong nagbasak sa 'kin sa parehong subject na kailangan ko ngayong balikan. Nagpuyos ang aking damdamin. Hindi dahil napagalab ito ng pagnanasang patunayang karapat-dapat akong pumasa kundi dahil naisip kong ako lang ata ang bumagsak sa klase namin. Ora ora burning moment ko ito. Pakiramdam ko konti na lang sasabog na ako habang binabasa ko ang parehong syllabus na binasa ko nang parehong semestre noong isang taon. tO___ot Woooh! Ang sarap punitin ng syllabus sa harap ng prof at bigla na lang mag-berserk. Lalo pa noong nakikipagbiruan siya dun sa mga mag-aaral ng klaseng iyon, close ata sila. Hindi ko nagawang mapangiti man lang kahit na anung funny ng mga punchline. Isa pa nung sinabi na nyang sagutan ang bahagi ng syllabus na Personal Goal. Ang naisip ko lang nang mga panahong iyon: To pass and to pass and to pass.. times two.. times three.. Infinity. And graduate or I'll be stuck here. t**! Mabubulok na ko dito. Loser forever. tO_Ot talaga!

Ubos na ang stock ko ng chocolate, wala na akong Happy Mood Food. Asukal na lang, hahaha.

Day 2: Stuck with a mad scientist, or atleast ganon ang feeling. Propesor ko sa isa pang back subject ang parehong propesor na nagbagsak sa ilang kaibigan kaya kinailangan nilang ulit ang parehong subject na uulitin ko ngayon. tO_Ot na naman. Sila ngang magaling sa Math ay di umubra, ako pa kayang konti lang ay panic na at naha-highblood sa mga problem solving at pagkakabisa ng kung anech-anech na formula. Siyeeeeht! tama na! Hehehe.

Ano ba ang significance sa sangkatauhan kung umamin o hinde si JLo na buntis siya?

Huwag sanang mangyari na may humiling sa akin na bitawan ko ang mga pinanghahawakan ko ngayon? 'Di ako nagiinarte lang 'pag sinasabi kong  malapit na akong masiraan ng bait. Kaya kung kukunin niyo sa akin ang mga bagay na mahalaga sa akin at maaring tanging mga bagay na nagbibigay sa akin ng dahilan para magpatuloy, magpaalam na kayo sa taong nakilala niyo bilang Ako.

Hindi na mahalaga sa 'kin, wala na akong pakialam sa mga bagay at taong nagpapasama ng loob ko. Sabi nga sa isang kanta, I don't ever wanna feel like I did that day. Ganun din ang gusto ko. Kung kailangan kalimutan, itapon at alisin sa buhay ang anumang mga negatibong emosyon at enerhiya para lang di na muling makaramdam ng sakit. Di maging manhid pero para lang tumira ng anesthesia. Hahaha.

Sa kabila na kabi-kabilang kaguluhan, nakatanggap din ako ng sapat na compensation para sa mga sama ng loob na dinanas ko nitong nakaraang dalawang taon. May subject kami na Intro to Computer Graphics. Matututo na rin akong mag-Flash. Mabibigyan ko na ng buhay ang ilan sa mga pantasya ko sa pamamagitan ng pagdo-drawing at animation. Yeah! Pati na rin ang pinapangarap kong Flash website. Yeah! Kahit paano ay nagkakaroon ng kaunting liwanag, nagkakaroon ako ng konting vision ng masayang kinabukasan. Hehe. Sabi pa naman ng kaibigan ko mag-aral lang ako ng iba't ibang graphics churva at tutulungan nya akong ma-employ sa pinagta-trabahuhan nya. Awoooh! Kung saka-sakali baka tangkain ko rin mag-apply sa Hue Visualab para ma-meet si Julian Oh. Hahaha. Pag-ibig! Weeeh!

Sa mga taong naniniwalang chinita ako at mukha akong Hapon, Instik o kaya'y Koreano... Salamat dahil parang gusto ko na ring maniwala sa inyo. Hahaha Sa mga nagsasabing mukha akong bata, salamat. Lalo na dun sa nagsabi na mukha akong... 12 years old? Hahaha Olay ba? 10 years younger? Nyahaha!

Sige, wala na akong maisip.. Goodnight!